Tuesday, September 23, 2008

No me pidas


Tus movimientos me exprimen
Mi cuerpo me sienta demasiado mundano
Intento contener el llanto
Mientras tú intentas pretender
que no te importa

Me arrastro
Me quedo
Soy así de mediocre

Compre un mundo que 
me quedó una talla más grande
Talvez, dos

Y así, me empapo de todos
para poder secarme de mí
Porque me rodeo de egoístas
que se disfrazan de sinceridad
De héroes individuales
que todo lo saben

No me pidas madurez
porque no sé lo que es
No me pidas 
que no te pida nada.

se.


11 comments:

José Vicente Martín Payán said...

es lo más sincero que leo en mucho tiempo. rigth. ciao. besos. abrazos. welcome to spain otra vez.

Dr. Flasche said...

Honestamente, tenía ganas de volver a leer un nuevo poema tuyo.

Como el anterior, cuando me tropecé por un casual con tu blog, éste también me ha gustado mucho.

Humildemente, gracias por compartir tus versos e ideas con la red.

David

Diego Belfort Burton said...

Nuevamente: Muy buena. Me gusta como escribes SE.
Besos y sigue así!!!

Pd.- Me permití poder un link desde mi blog al tuyo.

PerversoActor said...

Ay! mi chof.
Què curioso.
Estoy intrigado otra vez.
Me cae que es lo malo de ser sciamano. A uno le viene esa aptitud al contagio, a la analogìa,
a la ineluctable coincidencia.
Què Sino! Me cae!!!

Auspico ritornelos.
Cuàntos ciclos van?
Haciendo lo mismo?
Ya no recuerdo.

Yo he venido, he quedado sorprendido, y me he marchado en silencio.
Sabìa que no pedirte nada era pedirme demasiado. De hecho, a fin de cuentas he de confesar que
te he pedido sin pedirte nada,
y tu has venido.
No se si fingiendo que me pides que te pida que no te pida.
(Jugando sucio como es justo que sia)
O si como yo pides sin pedir pidiendo que no te pidan nada,
para dejarlo todo,
para tomarlo todo.

Dr. Flasche said...

Tus poemas dicen cosas, o lo que yo entiendo de los mismos, que me parecen muy interesantes, además de estar bien contadas.

Mi compañero de despacho leyó "No me pidas" siguiendo el link que puse en una entrada de mi blog, y también me dijo que le había gustado mucho.

No sé, pero tu blog es un como rinconcito de paz contagiosa...

Pablo S. said...

Tu blog es mi banda sonora ¿Te lo había dicho?

Bueno, a veces también me pongo el hilo musical de "Aquí no quedan calles".

Anonymous said...

HMMM Compre un mundo que me quedó una talla más grande???? que horrible metáfora,y además vulgar: ¿quién compara el mundo con la ropa? ademas comprar el mundo... ingenuo,individualista y sumamente decadente... bah!. Además escribes con el estilo de un adolescente de 17 años y no pareces concebir nada mas grande que tu personal situación emocional... pero veo que hay gente a quien le gustan tus poemas... Nunca faltan payasos de ese tipo, sin embargo cuenta más la opinion sincera y no aduladora... en fin, no vale la pena ser mal poeta, asi que te invito a ponerte a pensar mas tus poemas,evitar caer en vicios del estilo tan comunes,y sobretodo a dejar de postear las primeras tonteras que te vengan a la mente.

Dr. Flasche said...

No entiendo ni entenderé la gente que para criticar necesita ser desagradable. Desvirtuan el significado de la palabra crítica, la vacían de toda razón de ser y le dan forma del vómito de un borracho que ahoga en alcohol sus penas...

En cualquier caso, acometeré con orgullo mis funciones de payaso adulador, lástima que por aquí no se vea mi nariz colarada y mis grandes zapatos...¡Es tan bonito hacer reír!

Pero los payasos a veces también hacen llorar. Te dejo hoy un fragmento de un poema de Sònia Moll y su libro "Non si male nunc" (si quieres otro dia te escribo el poema completo). Y lo hago con todo el egoismo del mundo, sé que no cesarás en tu empeño, pero me quiero asegurar la posibilidad de seguir leyéndote. (Espero que no tengas demasiados problemas con el idioma)

Les coses que no dius

Les coses que no dius obren escletxes //
damunt la pell estoica. Llisquen, àvides, //
pels rius de sang del cos, i no s'aturen //
fins que troben racons que desconeixes.

S'hi queden. Te'ls esquincen. Però tu \\
no te n'adones. Parles fort, i rius,
i aconsegueixes ignorar la pena.

(e

Alberto said...

Estos puristas que critican anónimamente me sacan de quicio. Este blog es un soplo de aire fresco, aunque algunos parezcan constiparse a la primera de cambio. Saludos

Anonymous said...

pessoa estaría avergonzado de ti sofia

Sofia Elena said...

Ufff... y eso? De todos modos me lo tomo como un piropo, pensar que Pessoa se tomaría el tiempo de leer algo escrito por mí, le guste o no, me parecería demasiado.

Invito a los anónimos a dejar de ser anónimos...

se.